Socialismo ou capitalismo reformado?

Dentro do campo ideolóxico marxista, hai quen concibe o socialismo coma un tránsito do capitalismo ao comunismo, e non como un modelo determinado; Marx o enténdeo como un período de transición dividido en dúas fases, como un estado da sociedade a que o leva necesariamente a loita de clases tras un salto revolucionario, podendo revestir variadas formas políticas; mais todas elas son en esencia un poder político do pobo traballador. Esta foi a versión orixinal coñecida coma “Socialismo científico”.

Nunha primeira fase e durante moito tempo esta sociedade ten unha base capitalista, pois non se pode alcanzar de golpe unha nova que sexa comunista. Esta primeira fase comeza cando o pobo traballador dunha nación baixo o capitalismo tras a destrución do poder político do capital, constrúe o seu poder político ao faceren antagónicas coa súa maduración as forzas produtivas (que inclúen a consciencia de clase), e as relacións de produción, o que fai inviábel a sociedade capitalista e desemboca na revolución socialista. O comunismo é o sistema socioeconómico que procede do capitalista e o sucede para permitir a liberación das forzas económicas en beneficio dos pobos, detidas polas formas capitalistas de produción que actúan como un atranco que lles impide desenvolveren. Co crecemento ilimitado das capacidades produtivas no socialismo, a partir de certo nivel será posíbel a aplicación do principio de distribución comunista “ de cada cal segundo a súa capacidade a cada cal segundo a súa necesidade”.

O socialismo non pode xurdir espontaneamente dentro do capitalismo, como aconteceu con éste no feudalismo; para emerxer ten que se realizar unha revolución socialista co poder dos traballadores asalariados convertidos en clase revolucionaria. Esta mudanza ven acontecer cando o capitalismo chega a un punto no que se produza a detención do crecemento das súas capacidades económicas e tecnolóxicas. Estas son as principais singularidades do socialismo no marxismo ortodoxo, como transición social post revolucionaria.

Daquela, na primeira fase da transición a parte decisiva da sociedade está marcada polas formas de produción capitalistas, agás unhas illas nas que o pobo traballador ten erixido o seu dominio directo para eliminar o capitalismo laboriosamente, pouco a pouco. Se avanza o proceso socialista, estas illas iranse multiplicando ata provocar un cambio cualitativo sobre unha nova base, que non será outra ca da seguinte formación económica social que sucede ao capitalismo. Xa na segunda fase desta transición, o comunismo superior (para distinguilo do inferior da prehistoria da humanidade), acadará máis cedo ou máis tarde a súa cristalización a escala mundial, aínda que arrastrando vestixios desta.

No “socialismo científico”, identificado tamén coma “marxismo ortodoxo”, o tránsito do sistema capitalista ao sistema comunista a partir dunha ruptura revolucionaria, só é posible mediante o crecemento ilimitado das capacidades produtivas coas técnicas máis avanzadas, dende a cobertura das necesidades básicas do pobo sen excepcións nunha economía circular integral, e co desenvolvemento multilateral dos individuos medren tamén as forzas produtivas ata acadar a plenitude da riqueza colectiva, e a través do poder popular a xeneralización da asociación e da propiedade común co principio de distribución comunista, poñendo fin ao mercado, a lei do valor e ao dereito burgués coa extinción progresiva do Estado.

O dilema liberdade-necesidade, resolvese coa supresión da dependencia individual das necesidades debida á abundancia plena da riqueza, e a conseguinte liberación das enerxías individuais asociadas, situación na que o traballo non alienado se converte na primeira necesidade humana. A administración das cousas substitúe a administración das persoas. Co comunismo acadase ademais da eliminación das clases sociais, a liberdade como un atributo común extensivo a toda a humanidade, ao non estar cimentada, por ser común, na dominación e explotación dunha parte desta .A desigualdade natural dos seres humanos entre si deixa de constituír un problema e unha escusa para a diferenciación social, para transformarse na mellor virtude da condición humana. Ata aquí as premisas teóricas acerca da transición socialista.

Para outros, tamén dentro do campo ideolóxico marxista, por ter chegado o proceso histórico capitalista de concentración e centralización á súa fase imperialista terminal, estimaron que hai xa tempo dabondo desde antes da Primeira Guerra Mundial inter-imperialista, que o capitalismo creou as premisas obxectivas e subxectivas no centro do sistema, para mudar a súa base económica comezando por Inglaterra. Mais todas as revolucións no centro imperialista foron truncadas ao fallar nas condicións subxectivas (a consciencia de clase).As clases obreiras nacionais colaboraron coas burguesías imperialistas nas súas guerras, en vez de confrontarse a estas. O marxismo foi desenrolado e ampliado para manter o seu potencial transformador o “marxismo leninismo”; e non falsificado e emendado, ou cousificado para facelo inocuo, como si o fixeron os socialdemócratas para desbotalo posteriormente.

Mais nun mundo capitalista desigualmente desenvolvido baixo o Imperialismo, as rupturas revolucionarias aínda que non aconteceron no centro, si déronse e dánse nas súas periferias. O elo máis débil desta cadea imperialista composta por países oprimidos, algúns grandes e moitos pequenos sumidos na pobreza. Neste contexto o Socialismo unha nación liberada da periferia, non pode ser un período de transición como no caso anterior, é un modelo económico social concreto e particular construído polo seo poder popular. Este caracterízase por ter sinais comúns ademais das nacionais; como a propiedade estatal,colectiva, planificación, fronte ao mercado....e principalmente o igualitarismo dos individuos no ámbito económico; todos eles, mecanismos que reforzan a Soberanía Nacional e as Culturas nacionais fronte ao Imperialismo sionista anglosaxón. A igualdade social é contraria ao mercado e ao principio distributivo “de cada cal segundo a súa capacidade a cada cal segundo o seu traballo”, pois conducen inexorabelmente a desigualdade social. Para promover a igualdade é necesaria a regulación da cantidade e prezo do traballo individual aportado con normas planificadas. Mais o igualitarismo tamén entorpece o incremento das capacidades produtivas.

Neste novo enfoque non pode existir o comunismo como formación económico social a onde transitar a partir de países empobrecidos, que aínda que autodeterminados, encádranse nun mundo dominado polo Imperialismo unilateral capitalista. Ten elementos das utopías comunistas pre-marxistas ademais, ás veces, dun compoñente variábel metafísico e relixioso, e sempre patriótico e antiimperialista. O Comunismo queda limitado a ser un referente ideolóxico polo que se orienta cara un “ socialismo desenvolvido”;unha sociedade libre, estancada con crecemento cero ou negativo, igualitaria, integrada coa Natureza baixo o principio reitor do valor de uso supeditado ao respecto integral do medio ambiente.

Coa progresión deste socialismo heterodoxo o dilema liberdade-necesidade tamén se resolve, a partir da cobertura das necesidades básicas dentro do conxunto de cada pobo sen distincións, pero cun cambio de civilización grazas ao aporte dunha formación cultural consciente e liberadora, que permite capacitar individual e socialmente ao pobo para actuar como forza produtiva e identificar as súas necesidades reais a satisfacer plenamente. Aquí non se transcende da administración das persoas a administración das cousas, en tanto non remate a fase imperialista do capitalismo anglosaxón agresivo, violento e depredador . O aparello do Estado segue a ser un instrumento fundamental do poder popular.

Caben outras modalidades para o Socialismo nun pais soberano, combinando aspectos de ambas e incorporando outros novos; pero todos incompatíbeis co Imperio capitalista, unhas en países en coexistencia ou guerra con este,pero sempre en conflito. Sen dúbida o Imperialismo unipolar marca o rumbo da historia no noso tempo, por moito que os seus voceiros neguen a súa existencia e xustifiquen a súa inxerencia noutros pobos coma a acción civilizadora do mundo occidental máis desenvolvido, a costa do seu expolio, no nome de pretextos como a defensa da democracia e dos dereitos humanos entre outros.

O occidente capitalista máis enriquecido en permanente crise estrutural que impide o seu auto-desenvolvemento ten que recorrer necesariamente a especulación financeira cosmopolita e as guerras de saqueo, mais arrimando as condicións materiais óptimas para transitar por unha Revolución socialista, de acordo cas teses do “Socialismo científico”e do “Marxismo ortodoxo”. Porén todas as Revolucións obreiras fracasaron nel sen excepción, ante a poderosa forza que aquí ten o Imperialismo capitalista, pois en ningún pais do centro imperialista ten cabida unha revolución socialista mentres se asente no mantemento da opresión doutros pobos, como colonias semi-colonias ou só como nacións asoballadas. Desta condición procede a omnipotencia do poder do capital nos países do seu centro político que obstrúe a emancipación dos seus propios pobos.

A consecuencia das derrotas obreiras no centro do sistema, os Estados imperialistas estableceron Estados de benestar e sociedades de consumo destrutivas da Natureza e medio ambiente, en base ao gran saqueo dos pobos das distintas periferias. O poder do capital imperialista, por medio do réxime político parlamentar representativo amañado de acordo cos seus intereses, artellou pactos sociais cos traballadores asalariados representados polos dirixentes socialdemócratas herdeiros do “marxismo ortodoxo” eurocéntrico, apoiando a política imperialista e renunciando aos seus intereses de clase a cambio de participar dun xeito desigual das prebendas dunha sociedade de consumo irracional, o que favoreceu a emerxencia de clases medias, cos recursos extraídos do expolio dos pobos oprimidos. Mais o mantemento desta sociedade de benestar parcial depende da súa estabilidade que só é posible coa super-explotación permanente doutros países e,xa que logo,da vixencia do Imperialismo. Esta foi a única forma de capitalismo reformado factíbel, porque o é en beneficio das elites capitalistas co concurso das masas traballadoras, a costa de estender a miseria polo mundo adiante, no cal as Socialdemocracias xogaron e xogan un papel fundamental na súa defensa, coa liquidación de todo movemento de emancipación social.

No mundo actual, os procesos de liberación nacional son os que teñen o maior potencial para a transformación social, e en todo momento son sempre antiimperialistas. Aínda a pesares da súa relativa escaseza, revisten variadas formas políticas, dependendo das características de cada pobo e cada nación. En todo caso, a tendencia socialista pero sempre nacionalista destes procesos, será incompatíbel con calquera forma política e económica aceptábel polo centro capitalista imperialista.Nos últimos tempos de crise estrutural capitalista e de decadencia do centro imperialista, liderado polos EEUU, e a pesar das dificultades impostas por este, medra a autodeterminación e a soberanía das nacións e dos pobos asoballados, e como consecuencia, tamén aumentan as posibilidades de desenvolvemento das súas capacidades produtivas no seu propio beneficio e en detrimento da hexemonía do imperio. Entramos por acaso nunha fase histórica do espertar definitivo dos pobos oprimidos polo imperialismo, e comeza a longa e dura derradeira batalla pola súa emancipación?